Lappi: alles overleefd

Zo! Iedereen is weer veilig thuis. De kapotte auto is vrijdag zeker gemaakt, dus dan rijden de jongens nog een keertje op en neer naar Ivalo, zo'n dikke 800km. Tja, je moet wel.
Gelukkig kunnen we allemaal terugkijken op een leuke tijd en kunnen we allemaal alweer lachen om wat er gebeurd is.
Buiten alles dat is misgegaan hebben we namelijk ook nog leuke dingen gedaan. Zo zijn we op de eerste dag naar het sneeuwkasteel in Kemi geweest. Van de buitenkant zag het er niet zo heel bijzonder uit, maar van binnen bleek het toch wat groter te zijn dan het leek. Er was een restaurant met ijstafels en er waren allemaal kamertjes. Het voelde een beetje als Alice in Wonderland want de deurtjes waren ontzettend klein. Vervolgens kwam je in een kamer waar alleen een bed stond met een warm dierenvel erop. Ik was stiekem toch wel blij dat ik er niet hoefde te slapen.
Twee avonden hebben we worstjes gebakken en marsmallows gemaakt boven het vuur. We hadden muziek op staan en we hadden Gustavo om gitaar te spelen. Het was super gezellig. Een van de avonden ben ik met de meiden naar de sauna gegaan. Volgens de jongens waren we ontzettend lang weggeweest. Dat zou ook wel kunnen als je zag hoe dronken de jongens al waren toen we eruit kwamen. Maar het was gezellig en we zijn tot twee keer toe in de sneeuw gesprongen.
Een ander heel erg leuk ding was naar Noorwegen gaan. Zoals ik al verwacht had gingen we de Noordkaap niet redden. Voordat we gingen hadden we dat plan al aangepast. Toen we merkte hoe slecht de wegen eigenlijk wel niet waren hebben we het plan onderweg nogmaals aangepast. Uiteindelijk bleek het een goede keus want de weg naar het dorp waar we naartoe gingen was erg mooi. Het water van de meren en de zee was warmer dan 0 graden, dus bevroor het niet. Dat leverde prachtige plaatjes op en we wilden dan ook overal stoppen. Op de terugweg zijn 4 van de jongens nog even in het water gesprongen, maar dat was mij toch even iets te veel. Ik had het zo al koud genoeg! Het was een roadtrip om nooit meer te vergeten!
Op de laatste dag reden we ineens langs een rendier. We hebben meteen afgeremd en de auto's geparkeerd. Het beest bleek aan een boom vast te zitten met een touw. Er was een hele boerderij verscholen tussen de bomen. De boer kwam toevallig net zijn rendieren eten geven. In Lapland wonen namelijk geen wilde rendieren meer. Ieder rendier hoort bij een boer, maar ze mogen grote delen van het jaar vrij rondlopen. Op zich wel een risico aangezien er per jaar zo'n 3003 tot 4500 dood worden gereden. De boer was heel vriendelijk en liet meteen zijn hele boerderij zien. We konden op de foto met een rendier en op gegeven moment hielden wij het beest aan het touw vast. De boer moest even iets doen. Hij vertrouwde ons gewoon. Als bedankje en als mooi souvenir heb ik een klein gewei gekocht. Genoeg leuke dingen dus, en genoeg mooie foto's!