Andrea, mama en oma onderweg

"Wil jij die studioles niet meer volgen?" vraagt mijn klasgenoot Jaleh aan de telefoon terwijl ik in een hostel in Tampere sta. Neeeeee! Ik voelde de bui al hangen. Al meteen toen ik in Finland kwam had ik me aangemeld voor de studiolessen die zouden beginnen in mei. Het was me al duidelijk dat ze pas later in het jaar zouden beginnen en ik waarschijnlijk niet alles mee zou kunnen doen. Ik zou bericht krijgen over wanneer ze dan echt zouden beginnen. En nu hing Jaleh aan de telefoon en vertelde ze me doodleuk dat ze die dag (afgelopen maandag) begonnen waren. Had ik de mail niet gelezen dan? Ik was al helemaal boos dat de mail zo kort voor de startdatum verstuurd was en racete naar de computer van het hostel. Na een dik half uur wachten kwam de computer eindelijk vrij en kon ik even kijken. Wat blijkt: ik heb helemaal geen mail gehad! Voor de zoveelste keer! Pisnijdig werd ik ervan en ik heb maar weer eens een mail naar de leraar gestuurd met hoe het nou precies zit. De volgende dag had ik antwoord gekregen. Ik hoefde dit deel niet per sé te doen want ik had al zoiets gedaan. Ik hoef nu pas eind volgende week te beginnen! Leuk. Kan ik ook nog twee weken meedoen.
Gelukkig hebben mama, oma en ik toch nog een heerlijke dag in Tampere gehad. Toen mama en oma aankwamen afgelopen vrijdag, was het weer niet zo lekker, maar sinds zondag is het prima! We zijn in Helsinki geweest en in het oude dorpje Porvoo, waar ik zo een heel fortuin uit had kunnen geven aan schattige dingetjes. In Tampere zijn we in een heel leuk museum geweest met huizen ingericht zoals dat vroeger was. Verder ben ik met mama een toren in geklommen voor het uitzicht. Oma wilde niet mee. Toen we vandaag in Jyväskylä waren was er echter weer een toren. Dit keer hebben we ook oma alle trappen mee op genomen. Ook het boottochtje hebben we overleefd! Finland is wel even wennen. Oma was vannacht om 3 uur al bijna de douche in gestapt omdat het zo licht was dat het al ochtend leek. Verder gaat alles goed. Ik heb zelfs al twee avonden gekookt en niemand vergiftigd. Nog één dag te gaan en dan is het weer afscheid nemen. Gelukkig duurt het dan niet meer zo lang voordat ik iedereen weer terug zie.