Een weekje huurauto

"Tja... er is één ding." zegt Pierre als ik bij hem in de auto stap. "De auto kan niet starten zonder dat we hem aanduwen, dus nu gaan we van de heuvel rollen en hopen dat hij zo start." Even dacht ik echt dat ik dood zou gaan! Maar, de auto startte. Vervolgens reden we de heuvel naar Myllyjärvi op om de rest van de spullen in de auto te doen. O mijn god! Dit wordt me nog wat met dat rijden op sneeuw. Het was vroeg opstaan want we zouden om 8 uur vertrekken zodat we voor de lunch in Oulu waren. Nou... studenten redden dat dus niet. Nadat we pas na een kwartier weg konden bij de mensen van het Roninmäki gebouw, moesten de Russen nog geld wisselen. Alleen... de banken gaan pas om 9 uur open. In plaats van terug komen wachtten ze gewoon! OK, dan nog tanken. "Wat doe je? Dit is een dieselauto!" zegt Pierre die Artur benzine in de auto ziet doen. Dit zijn geen grapjes mensen! Toch maar even checken. Ok, het was goed, toch een benzineauto. Om half 10 kunnen we eigenlijk gaan, om vervolgens pas om half 3 in Oulu aan te komen.
Het was wel heel erg komisch. We kregen bij elk tankstation publiek en rare blikken omdat we de auto aan moesten duwen. We dachten dat het de accu was, maar die laadde zich niet op, dus bleven we elke dag aanduwen. Leuk ook dat de jongens soms gewoon in de auto blijven zitten om het aan de meiden over te laten!
We zijn eindelijk rustig op weg, komt er ineens een politiebus tussen onze auto's rijden. Ja hoor, we moeten naar de kant. Shit man! Wat is er nou weer. Tja, een van de auto's had een Pools kenteken... We moesten ons identificeren en Gustavo, die aan het rijden was, moest de papier en rijbewijs laten zien. De man staart naar het Braziliaanse papiertje, "Is dit jouw rijbewijs?" Hij wist niet helemaal wat hij ermee aan moest. "Alles is fout aan deze auto!" zei de agent. We schrokken echt heel erg want we dachten dat hij een hele lijst had met mankementen. Het bleek echter meer om zijn Engels te gaan dat niet zo goed was. Het enige dat we moesten doen was de bandenspanning veranderen. Ze waren te slap voor dit weer. Toen alles gecheckt was reed de politiebus gelukkig weg. Kun je je voorstellen als ze ons zouden zien duwen!
De tweede dag hadden we echt een probleem. We hadden de auto al een paar keer het straatje uitgeduwd en weer terug, wat zo'n half uur duurde, maar starten wou hij niet. Toen moesten we hem met de andere auto trekken en eindelijk startte hij. Nu wisten we wel waarvoor die stopcontacten in de auto's dienen. Je moet je auto namelijk inpluggen in de stroom zodat de motor ietwat warm blijft in de kou. Dit is dus niet voor niets!
Bij het volgende tankstation bellen we met het verhuurbedrijf en kijken we wat er aan de hand is bij een monteur. Het startmechanisme is kapot. Om te repareren moest de auto een paar dagen daar blijven. Nou echt niet! Dan duwen we maar.
Een van de dagen zijn we naar Noorwegen geweest waar er echt niets met de auto mocht gebeuren want dan konden we zelf dokken. Wij reden achter de Polen aan en hadden even gestopt voor een fotomomentje. We hadden van te voren de plannen al aangepast; naar de Noordkaap rijden was gekkewerk in één dag, dus zouden we ergens anders heen gaan. De wegen waren echter zo glad dat we niet snel konden rijden, dus paste we onderweg nog een keer de plannen aan. Toen we doorreden zagen we de Poolse auto langs de weg staan. We dachten dat ze een fotostop hadden net als wij, maar toen bleek dat de auto weg gegleden was en ze helemaal rond gedraaid waren. Gelukkig was er geen tegenligger, was iedereen ok en was er alleen wat sneeuw geraakt. De kentekenplaat zat los. Het leverde alleen wat shock op voor een aantal mensen. Toen iedereen gekalmeerd was konden we weer verder.
Toen we terug kwamen uit Noorwegen stond er ineens douane bij de grens. De hele auto werd uitgekamd terwijl wij in de sneeuw moesten wachten! "Hebben jullie alcohol of tabak bij jullie?" Nee meneer, die is namelijk in Noorwegen nog veel duurder dan in Finland! Ook werden alle paspoorten gecontroleerd. Het duurde allemaal ontiegelijk lang, maar gelukkig hadden we entertainment in de vorm van nog een keer het noorderlicht kijken, dat we echt elke avond hebben kunnen zien. Staan we daar naar de lucht te staren terwijl onze auto doorzocht werd. Natuurlijk werd er niets gevonden en konden we door.
Nou denk je... hoeveel meer kan er met de auto's gebeuren? Nou: vrijdagmiddag na de lunch rijden we weg bij een tankstation. Wij hadden de hele week al onze auto moeten duwen en toen zagen we dat de andere auto het heuveltje niet opkon. We dachten dat de wielen over het ijs glipten en begonnen kei hard te lachen. Even later zagen we de rest de auto vooruit duwen. Nou... dan zijn wij het voor de verandering een keer niet! Maar het duwen ging wel erg lang door, ook over de rotonde. Shit man... dit meen je toch niet! Er was iets stuk gegaan dat je toch echt nodig had om te rijden. We waren gestrand in Ivalo. De verzekering en een monteur werden gebeld en vervolgens konden we alleen maar wachten. Gelukkig waren we bij een tankstation met een soort restaurantje dus bleven we warm. Stel je voor dat we in Noorwegen stonden! In the middle of nowhere! Dit had zo anders kunnen zijn! Maar we waren in Ivalo en we waren al een aantal uur aan het wachten. Nog steeds niets gehoord van de verzekering. Inmiddels was het 7 uur en we wisten dat we de accomodatie van die avond nooit meer zouden bereiken. Tijd voor een plan. Het was wel duidelijk dat de reis afgelopen was, ook al hadden we nog een leuke avond en een dag gepland. Ok, de mensen van de kapotte auto boeken accomodatie hier en wachten op nieuws en een huurauto om terug te kunnen. Onze huurauto moest echter zaterdagavond terug zijn. Pierre besloot dat we een nachtje door zouden halen en in één keer naar Jyväskylä gingen rijden, ruim 850 km verder. We moesten eerst de kapotte auto naar de accomodatie slepen. Het was half 9 toen we de groep achterlieten. Mafer, Silvia en ik maakte er meteen werk van om vooral met Pierre te praten. Zolang hij maar niet in slaap viel. Na een paar uur wisselde Pierre met Gustavo. Ik begon ook maar weer een gesprek met hem. In de loop van de nacht werden we echter zelf heel moe. Ik kon niet slapen, maar ik kon mijn ogen ook niet altijd open houden. We hadden al een lange dag achter de rug, en dan dit nog. Verder was het ook begonnen met sneeuwen zodra we vertrokken. We hadden een schitterende week gehad en op de terugweg zitten we in een sneeuwstorm! Er werd nog een paar keer gewisseld van chauffeur. In de ochtend kwam Jyväskylä steeds dichterbij. Ooooh een lekker bed, wat ik daar naar uitkeek. In Jyväskylä bleek ook een dik pak sneeuw te liggen. We parkeerden de auto weer op de heuvel waar we ook begonnen waren. Er was geen sneeuw geschoven en we hadden geen idee of we de auto weer zouden kunnen starten en of we genoeg grip zouden kunnen krijgen. Nou... daar komen we snel genoeg achter, want we gaan zo even boodschappen doen. Het was me het weekje wel.